نقاشي

دیوارنویسی

* لغت گرافیتی (دیوارنویسی) از واژه گرافیو در زبان ایتالیایی مشتق شده است که به معنی اثر گذاری سریع یا خط خطی است و ممکن است اصل این واژه به " گرافایر"( نوشتن با قلم فلزی ) در لاتین عامیانه باز گردد. [گرافیون: نوشتن (1) بر اساس ریشه شناسی لغوی این واژه از مدت ها پیش به معنی نوشتن یا حک خطوط روی سطوح مورد استفاده بوده است.] - از امریکن هریتیج دیکشنری

دیوارنویسی بخشی از هنرهای خیابانی بشمار می‌آید. منظور از هنر خیابانی آن بخش از گرافیک است که در کوچه و خیابان و سطح شهر با آن برخورد می‌کنیم. این هنر تاریخچه‌ای بسیار کهن دارد و ریشه در سنگ‌نبشته‌های تاریخی غارها و کتیبه‌های باستانی نقاشی‌های دیواری در ابعاد گوناگون دیده‌اید که از همین دسته‌اند. در سده بیستم و کمابیش هم‌زمان با جنگ جهانی دوم، مشاهده درج نام و نشان گروه‌ها بر روی دیوارها تبدیل به امری عادی شد. در برخی مواقع این دیوارنویسی‌ها بسیار با دقت و هنرمندانه اجرا می‌شوند و سبک‌های متعددی به خود می‌گیرند. برخی از این آثار بار معنایی بیش‌تری را به دوش می‌کشند که ممکن است حاوی یک پیام اجتماعی یا سیاسی باشد که حتی با استفاده از افشانه‌های رنگی بر روی دیوارها، ساختمانها و قطارها رسم می‌شوند. شاید شما هم تصاویری از دیوار برلین را دیده باشید که لبریز از این آثار بود یا نگاره‌های دیگر اینترنتی را که دست به دست یا بهتر بگویم ایمیل به ایمیل می‌چرخند که حاوی تصاویر نقاشی‌شده سه بعدی بر کف خیابان‌ها هستند. این‌ها تماماً هنرهای خیابانی هستند. در ایران دیوارنویسی به دو دسته بخش می‌گردد: دیوارنویسی مردمی و دیوارنویسی حکومتی. دسته نخست بیشتر گویای مسائل سیاسی روز مخالفت با سامانه حاکم و یا تبلیغات مشاغل و آگهی‌هاست. دسته دوم در خدمت تبلیغات عقیدتی حاکم و نمایان ساختن برنامه‌های ایدئولوژیکی حکومت فعلی است.

دیوارنویسی هچنین یکی از رشته های وابسته به تزئینات شهری است که با کارکرد‌های متفاوتی، متناسب با نیاز فرهنگی صورت می پذیرد. از جمله خطوط نوشتاری برای شعار و تصویر سازی برای زیباسازی شهری یا تبلیغات فرهنگی و بطور کلی رسم هر گونه اثر هنری شامل بر متن، تصویر و برجسته نگاری که توسط طراح صورت پذیرفته باشد.

گرافیتی یا نقاشی دیواری به آن دسته از دیوارنوشته ها یا نقاشی هایی گفته می شود که با انگیزه ای شخصی روی در و دیوار شهر ها و اماکن عمومی کشیده می شود.این کار تقریباً در همه جای دنیا با منع قانونی مواجه است.

گرافیتی با نوشته های سر دستی و یادگاری های روی دیوار متفاوت بوده و نیز مختص سن یا طبقه فزهنگی و اقتصادی خاصی نیست .

امروزه گرافیتی بیش از هر هنر دیگری مورد بد فهمی و استفاده نا به جا واقع شده است و در بسیاری از کشور ها جنبه تاثبر گذار و بیان گرای خود را از دست داده و صورت دیوار نوشته هایی رنگارنگ و پرپیچ و تاب ( که آن هم خالی از ارزش نیست ) مبدل شده است.استفاده های نابجا و یک جانبه از گرافیتی های نوشتاری در کلیپ های ویدتویی و تبلیغ بیش از حد این رسانه ها در منسوب کردن آن به فرهنگ معترض سیاهان نیز از دلایل اصلی این عدم توجه و دست کم گرفتن است .

چاپ سیلک اسکرین

چاپ سیلک‌اسکرین، چاپ اسکرین یا سری‌گرافی، اسلوبی كه بر روش تكثیر با استِنسیل مبتنی است. در این اسلوب از پارچه توری ظریف (اغلب ابریشم)، چون سطح تكیه‌گاهی برای ورقه استنسیل استفاده می‌شود. ورقه استنسیل را روی پارچه - كه بر روی كلافی (چهارچوب) محكم شده - می‌چسبانند. مركب غلیظ را با ابزاری تیغه مانند (اسكویی‌جی) بر سطح استنسیل می‌گسترانند، كه از بخش‌های نفوذپذیر توری به سطح دیگری در زیر كلاف می‌رسد. بدین ترتیب، نقش مورد نظر را می‌توان با رنگ‌های مختلف بر روی سطوح مستوی یا غیر مستوی چاپ كرد. تصویر چاپ شده با این اسلوب اغلب دارای لبه‌های تیز است، گویی كاغذی رنگی را بریده و چسبانده‌ایم. از این خاصیت توسط هنرمندان برای خلق آثار بدیع بكار رفته است. سیلک‌اسکرین و سری‌گراف به اثری اطلاق می شود که با این اسلوب تکثیر شده است. این اسلوب توسط سَمیوئل سیمُن ابداع شد (1907) و نخست موارد استفاده تجاری و تبلیغاتی داشت. امروزه هم بصورت صنعتی و هم بصورت تکثیر هنری بکار می‌رود. در چاپ سیلک‌اسکرین صنعتی این تکنیک بیشتر برای چاپ روی پارچه و البسه، اجسام و بسته های پلاستیکی (پلی پروپیلن و پلی اتیلین)، CD و DVD، کاغذ و مقوا، سرامیک، شیشه، چوب، فلز و نظایر آن بکار می‌رود. در چاپ سیلک اسکرین هنری این روش بیشتر برای نوع بیان بصری خاص ناشی از اسلوب آن از سوی هنرمندان جهت تکثیر محدود و شماره‌دار یک اثر هنری بکار گرفته شده و در نهایت همه‌ی نسخه‌ها به امضاء هنرمند می‌رسد.

کلاژ

کلاژ (مأخوذ از زبان فرانسه: Coller به معنی چسباندن) روشی در تولید آثار تجسمی است كه در آن مصالح و مواد مختلف (چون كاغذ‌های رنگی، مقوا، پارچه، ریسمان، بریده روزنامه، عكس و جز اینها) را بر سطح بوم، تخته یا مقوا با تركیب توامان و مناسب میچسبانند. و گاه با نقاشی و طراحی به تكمیل آن می‌پردازند.

کلاژ در اوایل قرن بیستم به تکنیک محبوب هنرمندان نوگرا تبدیل شد. نقاشان كوبیست، داداییست و سورئالیست این اسلوب را بكار می‌گرفتند. پابلو پیكاسو، نقاش كوبیست، اولین فردی بود كه این روش را برای نقاشی (طبیعت بی‌جان با صندلی، 1912) بكار برد. هانری ماتیس، كازیمیر ماله‌ویچ، دیوید هاكنی و بسیاری دیگر آثاری را با این اسلوب خلق كرده‌اند.

وسایل نقاشی

رنگ روغن یکی از مواد به‌کار رفته در نقاشی است.

قلم‌مو
قلم‌مو یا قلمو یکی از ابزار نقاشی است. قلموها را می‌توان از دو جهت بررسی کرد. یکی از طرز قرار گرفتن الیاف آن، دیگری کاربرد آن. گروه اول را می‌توان به گونه‌های بادبزنی، تخت و گرد تفکیک کرد و دسته دوم را می‌توان به دو دسته یکی قلموهایی که برای رنگ روغن و دیگری قلم‌هایی که برای آبرنگ به کار می‌رود تقسیم کرد. از متداول‌ترین و پرمصرف‌ترین قلموهای مورد استفاده در سبک رنگ روغن قلموهای 4_ 8 _12 هستند.

قلموی مورد استفاده در نگارگری از نوع نرم و مناسب برای آبرنگ است. نگارگران ایرانی برای قلم گیری و صورت سازی از قلم مویی که از موی گربه ساخته شده، استفاده می‌کنند، این قلم موها خود بر دو نوعند: گندمی و شمشیری (نیزه ای) قلم موی گندمی برای پرداز و قلم موی شمشیری برای قلمگیری بکار می‌رود.

از نکات مهم در استفاده از قلم مو توجه به ترکیب کردن رنگ ها و استفاده از رنگ های مناسب برای زمینه است. جهت دادن به قلم مو باعث دادن حجم به تصویر می شود و آن را از مسطح بودن درمی آورد.

اگر هدف نگارگر رنگ زدن به سطح وسیعی باشد از قلم موی دارای سر مربعی شکل و اگر هدفش رنگ کردن بخش کوچکی از یک طرح باشد از قلم موی سر گرد استفاده می کند.

مرکب
مُرَکَّب مایعی حاوی رنگ دانه است که جهت رنگ‌آمیزی، رسامی، طراحی یا خطاطی به‌وسیله قلم یا قلم‌مو به‌کار می‌رود. از انواع مرکب‌های غلیظ‌تر برای چاپ ماشینی و دستی استفاده می‌شود. مرکب ترکیب پیچیده‌ای از حلال‌ها، رنگ‌دانه‌ها، رزین‌ها، روان‌کننده‌ها و دیگر عناصر است. این مواد نوع و کیفیت رنگ، روان بودنِ آن، ضخامت، و خشک‌شدن آن‌را کنترل می‌کنند.

مرکب خوشنویسی

مرکب خوشنویسی از مهمترین ابزارهای یک خوشنویس است و نوع سنتی آن برای کار خوشنویسی مناسب است و از انواع مرکب‌ها، جوهرها و محصولات صنعتی و نوین نمی‌شود چندان بهره‌ای گرفت.

رنگ‌دانه اصلی مرکب خوشنویسی دوده است و مواد دیگری مانند صمغ عربی، زاج و مازو نیز برای چسبندگی رنگ‌دانه‌ها و قوام یافتن مرکب، به آن می‌افزایند. امروزه در بازار مرکب به دو صورت مایع و خشک عرضه می‌شود. مرکب مایع آماده استفاده است اما مرکب خشک را باید سایید، سپس آن را در آب جوشیدهٔ ولرم و یا گلاب حل کرد. این محلول را باید در ظرف سربسته به نرمی و در مدت زمان طولانی تکان داد. به‌این عمل «صلایه دادن» می‌گویند. صلایه در کیفیت مرکب و کشش آن بسیار موثر است.

درگذشته به مرکب، مَداد نیز گفته می‎شد و بدان جهت بوده كه قلم را مدد می دهد و كمك می كند تا بنویسد. همچنین نام «مركب» به این دلیل به‌کار رفته كه از اجزاء مختلفی فراهم آمده است. كلمهٔ «مَداد» به رنگ‌های دیگر نیز گفته می‌شود، ولی رنگ سیاه بیشتر به‌كار كتابت می‌آید و به رنگ‌های دیگر گاهگاه احتیاج می‌افتد. رنگ سیاه درجاتی دارد:

۱- سیاه مطلق (پرکلاغی یا حالك) ۲- سیاه معمولی (قاتم) ۳- سیاه مایل به خاكستری (سربی یا دَیجُور) ۴- سیاه طاوسی (مایل به سبز یا مُدهام)

جهت جلوکیری از فسادِ مرکب، باید آن‌را دور از آلودگی‌ها نگه‌داشت و در یا سرپوش دوات را در مواردی که با آن کار نمی‌کنند، بست و هر از چند گاهی (حدودا یک ماه) مرکب داخل دوات را عوض کرد. لیقه خوب نیز از خرابی مرکب می‌کاهد.

برای رقیق کردن مرکب خوشنویسی آب مقطر یا جوشیدهٔ سرد‌شده از آب معمولی بهتر است، و مناسب‌تر از آن گلاب یا آب ریحان یا آب مازو است. (مازو برجستگی های كروی شكلی است كه تحت اثر گزش حشره مخصوصی بر روی جوانه‌های درخت بلوط مازو ایجاد می‌شود، این برجستگی‌ها حاوی شیره درخت مزبور است كه به نام مازو مرسوم است. در تركیب مازو ۶۰- ۷۰% تانن وجود دارد، به‌علاوه مقدار كمی اسید كالیك و اسید آلاژیك و مقداری مواد گلوسیدی و آمیدون. در صنعت، از مازو جهت تهیهٔ مركب سیاه و رنگ كردن پارچه‌ها و نیز در چرم‌سازی استفاده می‌شود.)

امروزه مرکب خوشنویسی به دو صورت جامد و مایع عرضه می‌شود. ساخت مرکب روش‌های گوناگونی دارد ولی متداول‌ترین آن که در بین خطاطان رایج است بدین صورت است که ابتدا مقداری دوده (برای رنگ سیاه و انواع رنگ دانه‌های گیاهی برای رنگ‌های دیگر) را در آب جوشیده سرد حل کرده و داخل آن زاج سفید ریخته و سپس آن‌را با شعله کم می‌جوشانند؛ سپس آن‌را آرام آرام خنک می‌کنند. این روش ساده‌ترین روش ساخت مرکب است. البته در بعضی مواقع زعفران، پوست گردو و ... نیز به‌کار می‌رود.


کاغذ

کاغَذ ماده‌ای است پهن و نازک که از فشردن الیاف موادی مانند خمیر چوب، برنج یا کتان درست می‌شود و بیش‌تر برای نوشتن به کار می‌رود. با این همه، از کاغذ برای بسته‌بندی، آرایش درونی ساختمان، صافی‌های صنعتی و پژوهشی و کارهای دیگر نیز بهره می‌گیرند.
چینی‌ها نخستین مردمانی بودند که بیش از ۲ هزار سال پیش کاغذهایی مانند کاغذهای امروزی ساختند. ایرانیان مسلمان شیوهٔ ساختن کاغذ را در سدهٔ نخست پس از اسلام از چینی‌ها آموختند و آن را بهبود بخشیدند. شهر سمرقند برای سال‌ها بزرگ‌ترین مرکز ساختن و خرید و فروش کاغذ بود. سپس، در شهرهای دیگر، از جمله بغداد، دمشق، قاهره، مراکش، جزیرهٔ سیسیل و شهرهای مسلمان‌ نشین اسپانیا، کارخانه‌های کاغذسازی به راه افتاد.
الیافی که در ساخت کاغذ بکار می‌رود معمولاً طبیعی و شامل سلولوز است.

خسته نباشی پهلوون

منم نقاشيم خوبه استاد كمك نمي خواي واسه اموزش؟